Zrozumieć japoński teatr klasyczny

W połowie XIX wieku, w chwili otwarcia Japonii na świat, powstałe na przełomie XIV i XV wieku dwa gatunki teatralne, n? i ky?gen, były już formami prawie zastygłymi.  Jedynie kabuki (XVII) nadal się rozwijało i mogło ? jak się początkowo wydawało Japończykom ? ulegać prowadzącym do ?modernizacji? wpływom zewnętrznym. Dlatego niektórzy aktorzy kabuki przystąpili do jego westernizacji. Nie zdawali sobie jednak sprawy z tego,  że upodobnienie go do teatru zachodniego uniemożliwiają w zasadniczej mierze odmienności kulturowe. Ostatecznie poprzestali więc na formie pośredniej (będącej połączeniem kabuki z pewnymi zewnętrznymi aspektami europejskości), którą określono mianem shinpa (nowa szkoła), a właściwy teatr w stylu europejskim, nazwany shingeki (nowy
teatr), zaczęli tworzyć u progu XX wieku na obrzeżach rodzimej tradycji. W artykule omówiono głównie (warunkujące zdolność rozumienia) niektóre przyczyny różnic między japońskim teatrem klasycznym a teatrem zachodnim i europeizującym teatrem japońskim (shinpa,  shingeki). Zwrócono też uwagę na (wynikające z upodobań i przyzwyczajeń teatralnych) odmienne reakcje współczesnych widzów japońskich oraz cudzoziemców.

 

Tytuł dokumentu	Typ	Rozmiar
Porownania 9 01 06	[pdf]	[505 KB]