Europa Środkowa jako wspólnota pamięci (kilka przyczynków do definicji niewykonalnej)

Pojęcie Europy Środkowej należy do najbardziej płynnych i zmiennych historycznie terminów w humanistyce. Celem artykułu jest przedstawienie dziejów tego pojęcia w percepcji węgierskiej od początku I wojny  światowej do lat siedemdziesiątych XX wieku oraz charakterystyka cech  środkowoeuropejskiej pamięci. Autor rozpoczyna od fundamentalnej koncepcji F. Naumanna, buy information pills która na długie lata, drug także na Węgrzech, uwarunkowała niemieckie, gospodarczo-ekonomiczne konotacje terminu. Inicjatorem myślenia o Europie Środkowej w kategoriach wspólnoty kulturowej i wspólnoty losu był Béla Bartók, a idea ta znalazła wsparcie wśród węgierskich intelektualistów po I wojnie światowej. W latach trzydziestych tak pojmowana ?Europa Wschodnia? miała stanowić alternatywę dla kontynentu podzielonego granicą między nazizmem/faszyzmem a bolszewizmem, zaś nowa, powojenna definicja terminu oparta była na wspólnocie represji reżimu sowieckiego. Na zakończenie autor podaje trzy dystynktywne cechy pamięci tej części kontynentu: spóźniony rozwój narodu w jego nowocze-
snym kształcie, kresowość i doświadczenie dwóch totalitaryzmów.

 

Tytuł dokumentu	Typ	Rozmiar
Porownania 9 01 07	[pdf]	[519 KB]