Ukraińska powieść produkcyjna jako produkt socrealistycznej kultury masowej. Perspektywa postmodernistyczna

Lata 90. XX wieku po rozpadzie imperium radzieckiego zrodziły na gruncie ukrainoznawstwa, viagra dosage zarówno zagranicznego, page jak i na Ukrainie, szereg okoliczności, które powinny sprzyjać naukowemu wyświetleniu i jednocześnie przewartościowaniu dorobku socrealizmu, fenomenowi, nadającemu ton wszystkim dziedzinom radzieckiej kultury ukraińskiej przez ponad pół wieku. Niestety, dziś pod koniec pierwszego dziesięciolecia XXI wieku, socrealizm wciąż pozostaje najsłabiej zbadanym ogniwem kultury ukraińskiej, wzbudzając w dalszym ciągu mało satysfakcjonujące naukowo zainteresowanie wśród ukrainoznawców. Autorka uważa, iż najlepszym materiałem egzemplifikacyjnym do zapoczątkowania re-oglądu literatury socrealizmu będzie powieść produkcyjna jako sztandarowy gatunek realizmu socjalistycznego, gatunek, którego szczytowy okres popularności przypada na pierwszą połowę lat 30. XX wieku, a więc na czas umacniania się socrealizmu jako estetyki i systemu reguł oraz nakazów państwowej polityki kulturalnej. W wybranych do analizy powieściach (m. in. takich autorów, jak: I. Le, W. Kuz?mycz, P. Pancz, J. Kaczura, O. Kopyłenko, S. Sklarenko, O. Doswitnyj) autorka przedmiotem swoich obserwacji zamierza uczynić ich świat przedstawiony, z dominującym w nim socrealistycznym panestetyzmem, którego istotę określała socrealistyczna mitologia kiczu/symulakrum. W dalszej kolejności autorka proponuje poddać oglądowi socrealistycznego bohatera oraz strategie projektowania odbioru powieści produkcyjnej, a zwłaszcza stosowane tam techniki nadawczoodbiorcze, zdeterminowane przez kluczową jakość zarówno socrealizmu, jak i kultury masowej, tj. perswazyjność, uwypuklając tym samym prawdę, iż dyskurs socrealizmu jest dyskursem władzy.

 

 

Tytuł dokumentu	Typ	Rozmiar
Matusiak	[pdf]	[617 KB]