FANTAZMAT ZREALIZOWANY A POSTKOLONIALNY WSTYD – POLSKIE NARRACJE MIGRACYJNE NA WYSPACH BRYTYJSKICH

Przedmiotem artykułu są wybrane polskie narracje migracyjne powstające na Wyspach Brytyjskich po wstąpieniu Polski do Unii Europejskiej. Autorka analizuje tę prozę przez pryzmat psychoanalizy i teorii postkolonialnej. Szczególnie zwraca uwagę na stosowalność kategorii „hegemona zastępczego”, zaproponowanej przez Ewę M. Thompson. Historia Polski od czasu rozbiorów po późne lata komunizmu stwarzała warunki, które sprzyjały wciąż ponawianemu doznawaniu przez członków podbitej populacji wstydu i upokorzenia. Odcisnęło to trwały ślad na psychice polskiego podmiotu, który uciekał w utopijne wyobrażenia na temat Zachodu. Przemiany społeczne, między innymi globalizacja i otwarcie granic, sprzyjały masowej migracji Polaków na Wyspy Brytyjskie. Tym samym fantazmat został zrealizowany – polski postkolonialny podmiot, znalazłszy się w wymarzonym miejscu, mógł dokonać konfrontacji oczekiwań z rzeczywistością. W referacie autorka poszukuje odpowiedzi na pytanie o to, w jakiej mierze w narracjach polskich migrantów na Wyspach Brytyjskich postkolonialny resentyment, ufundowany na „pamięci ofiary” i wzmagany aktualnymi doznaniami wstydu, upokorzenia i onieśmielenia w miejscu przemieszczenia, determinuje kształtowanie tożsamości podmiotu wypowiedzi.

Tytuł dokumentu	Typ	Rozmiar
14 Jaremek	[pdf]	[704 KB]