Ironia postkolonialna. Język politycznej poprawności jako tworzywo literackie polskiej prozy po 1989

Artykuł stawia tezę, nurse że literatura polska powstała po transformacji ustrojowej wchłonęła język licznych debat społecznych i obyczajowych, jakie przewijały się przez polską opinię publiczną przez dwadzieścia pięć lat demokracji ? w tym nad fenomenem tzw. ?politycznej poprawności?. Podstawową figurą retoryczną stosowaną w jej obronie przez troje pisarzy ? Mariusza Sieniewicza, Artura Daniela Liskowackiego i Joannę Bator ? jest ironiczny cytat mowy nienawiści. Autorka porównuje tę semantyczną woltę do klasycznego zjawiska postkolonialnej figury mimikry. W tym wypadku językiem kolonizatora byłby homogenizujący, etnocentryczny język reżimu komunistycznego. Literatura, której głównym bohaterem jest wykluczający, tworzący podziały język, stanowi dobre studium konstruowanych i demontowanych w nim tożsamości.

Tytuł dokumentu	Typ	Rozmiar
Emilia Kledzik	[pdf]	[237 KB]